Krucha chwała

Promotor:
prof. Janusz Sosnowski

Pracownia Projektowania Scenografii Filmowej i Telewizyjnej

> Patryk Kowalczyk

Twórczość utożsamiam z kreowaniem nowych i niepowtarzalnych światów w obrazach, rysunkach czy scenografii teatralnej bądź filmowej. Istotnym elementem w zrozumieniu pojęcia „twórczość” jest dla mnie scenografia, która, moim zdaniem, jest jedyną dziedziną sztuki pozwalającą wykształcić umiejętności właściwej oceny i analizy otaczającego świata. Zmusza do zadawania istotnych pytań dotyczących egzystencji człowieka, a następnie – do udzielenia na nie odpowiedzi. Muszę tu zaznaczyć, że odpowiedzi jest tyle, ile ludzi, których dotyczą pytania. Wniosek, do którego dochodzimy, traktuje o prawdzie, a raczej o tym, że jest wiele prawd, bo ona tkwi w każdym z nas. Dojście do takiego wniosku tworzy ogromne możliwości rozwoju twórczości. Rozmiłowanie się w tym i zrozumienie tego uruchamia działania związane z kreowaniem. Twórczość wynika z pasji tworzenia poprzez eksplorowanie siebie, które polega na konfrontacji z rzeczywistością – odkrywamy w nas puste miejsca i potrafimy je nazwać, i to właśnie są tęsknoty. Zdarza się jednak, że tęsknota jest nieokreślona, bo nie znamy przedmiotu, za którym tęsknimy, a poznanie jego kształtu wymaga czasu. A przecież z każdą chwilą coś się zmienia i w ten sposób wpływa na naszą przemianę, tworząc nowy obraz nas i świata wokół nas.

> prof. Janusz Sosnowski

Pan Patryk Kowalczyk wykazał się determinacją i uporem, dzięki którym doprowadził do tego, że jego praca dyplomowa dotyczyła historii polskiego lotnictwa na obczyźnie. Udało mu się zdobyć scenariusz niezrealizowanego filmu na ten temat – zatytułowanego Krucha chwała. Dzięki temu pracował na profesjonalnym tekście.
Trudności, z jakimi spotkał się w tej pracy, wynikały z faktu, że jest to film historyczny , którego akcja dzieje się podczas II wojny światowej w Anglii – kraju, którego architektura i kultura materialna różnią się od kontynentalnej. Musiał też poradzić sobie z portretowanym środowiskiem: polskimi lotnikami i ich brytyjskimi kolegami. Całość składała się na świat dla młodego scenografa nowy i obcy.
O ile wiem, w Anglii dotąd nie był.
Scenariusz filmu to właściwie historia bitwy o Anglię – duża, epicka, batalistyczna opowieść, materiał na wysokobudżetowe kino. Autor przyjął założenie, że całość filmu realizowana będzie w Polsce. Tu musiał zatem zblokować miejsca zdjęciowe, zbudować dekoracje plenerowe i studyjne oraz wybrać obiekty naturalne do adaptacji. W studio zaplanował wnętrza dwóch zróżnicowanych charakterem angielskich domów, podmiejskiego i wiejskiego, odzwierciedlających klasowe różnice dzielące właścicieli. To dom Benetta i dom Whistlerów. W studio powstaje także „pokój operacyjny” – centrum decyzyjne lotniska. Jako miejsce budowy dekoracji plenerowych magistrant wybrał lotnisko w Piasecznie pod Radomiem. Miały tam powstać takie obiekty, jak mesa oficerska, budynek dla służb kobiecych oraz mieszkalny blaszak dla pilotów. Wszystkie one grają zarówno z zewnątrz, jak i w środku, co podyktowane jest wymogami scenariusza. Po długich poszukiwaniach znalezione zostały obiekty do adaptacji; wybrane zostały wnętrza twierdzy Modlin i szpital w Milanówku. Ważną dekoracją studyjną jest kabina samolotu, unieruchomiona w ruinach. Jest ona tłem dla powtarzającego się snu bohatera, w którym nie może on zapobiec śmierci swojej rodziny. Do zadań scenografa należało także zaprojektowanie dekoracji przedstawiającej lotnisko po nalocie, w tym makiet samolotów.
Projekt pana Patryka Kowalczyka stanowi przemyślaną, profesjonalną propozycję scenografii do dużego, wysokobudżetowego filmu fabularnego. Mam nadzieję,
że takie filmy będzie on kiedyś robił.