bez tytułu

Promotor:
prof. Krzysztof Wachowiak

Pracownia Malarstwa

> Martin Imrich

Inspirują mnie zwykłe sytuacje w życiu, ponieważ myślę, że mnie formują, odzwierciedlają się w moich myślach, poglądach i mojej twórczości. Bez niektórych przeżytych doświadczeń moje malarstwo nie wyglądałoby tak, jak wygląda obecnie. Uważam, że nic nie dzieje się bez przyczyny, nawet sytuacje pozornie niekorzystne dla mnie, w dalszej perspektywie, po upływie jakiegoś czasu, okazują się wartościowe. Maluję klasycznie z natury i z modela, stosując metodę złotego podziału. Czasami ważniejszy jest dla mnie proces malarski, niż sam obraz, który powstaje. Malarstwo sprawia mi przyjemność i mogę powiedzieć, że uzależniłem się od tego procesu. Traktuję je jako jedno z moich największych egzystencjalnych potrzeb. Maluję głównie ludzi, ponieważ uważam, że to człowiek, zaraz po Bogu, jest najdoskonalszą istotą na ziemi. Staram się tworzyć i komponować obraz tak, żeby czuć było emocjonalny wymiar, klaustrofobiczną bliskość modela w anonimowej, ponurej czy antycznej przestrzeni, która odgrywa na moich obrazach znaczną rolę. Duży nacisk kładę także na światło i kolor. Przypisuję im ważną, symboliczną wartość, odwołującą się do religii. Formą „klasycznego, akademickiego” malarstwa próbuję odnieść się krytycznie do tego, co pozostawia sztuka współczesna, na jej spłycone działanie. W moim malarstwie szukam też odpowiedzi na podstawowe pytania – o relacje z Bogiem, ze światem i z sobą samym. Nie wszystko, co maluję, ma konotacje psychologiczne czy krytyczne. Dużo obrazów powstaje tylko na zasadzie czerpania przyjemności z malowania.
Inspiracją jest też dla mnie malarstwo polskiego i rosyjskiego akademizmu, stanowi ono fundament, na którym chciałbym budować moje malarstwo.

> prof. Krzysztof Wachowiak

Malarstwo Martina Imricha cieszy się zainteresowaniem, wywołuje komentarze – są głosy zachwytu i nie tylko. Ten sukces byłby jednak niemożliwy, gdyby nie odwaga Martina, niezależna postawa wobec nowoczesnych przesądów artystycznych, bez jego zawierzenia własnej intuicji malarskiej. A także olbrzymiej pracy w tworzeniu własnego warsztatu, aby był on posłuszny fantazjom artysty.